Medisch geheim (door Marcel)

Phoe joei joei, een duik in de medische wereld als je op reis wil is geen kattepis. Zo heb ik mijn medische checkup gedaan. "Zorg ervoor dat u zich niet teveel inspant voordat u naar het ziekenhuis komt, want de medische test bevat een stevig rondje op de mountainbike, een spinbike wel te verstaan". Op weg naar het ziekenhuis was ik deze wijze raad al weer vergeten en daarom heb ik maar dapper doorgetrapt in de stromende regen, mogelijk ietsje té dapper, want naast zeiknat van de regen was ik ook nog eens drijfnat van het zweet. Het inleveren van de ochtendplas mocht verder geen naam hebben, evenals het laten prikken van een paar buisjes bloed. Waar is de tijd gebleven dat ik al bijna flauw viel bij het zien van de naald? Tegenwoordig ben ik bijna zo heldhaftig als de hoog zwangere vrouw die quasi nonchalant de kraamkamer wordt ingereden en nagenoeg geluidloos een nieuwe wereldburger baart. Ik blijf mijn verwondering uitspreken over zoveel moed. En dat vaak niet één keer, maar ook meerdere keren. De tweede moet volgens mij nog moeilijker zijn dan de eerste, want dan weet je inmiddels wat je te wachten staat. Ik zeg wel eens gekscherend dat er nog niet de helft van het aantal kinderen geboren zou worden als mannen een kind zouden moeten krijgen via het kraambed.

Maar goed, terug naar de checkup. Na het gebruikelijke rondje vragen over mijn medische geschiedenis worden het aantal kilo's vastgesteld op 88 en blijkt mijn bloeddruk onveranderd laag: 120/80. Weet nou nooit precies wat ze daarmee bedoelen, maar iedereen glimlacht altijd als ze het zeggen of horen, dus het zal wel goed zijn. Daarna krijg ik allemaal zuignappen op mijn borst en rug geplakt en mag ik gaan fietsen. Met mijn grote ego is het uiteraard onmogelijk om snel op te geven, dus blijf ik dapper doortrappen, ondertussen denkend aan het zeer rappe tempo dat ik op de heenweg heb neergezet en aan de iets mindere snelheid die ik ongetwijfeld op de terugweg zal volhouden. Druppels biggelen wederom van mijn voorhoofd in mijn ogen, maar van opgeven kan nog geen sprake zijn. Het tempo blijft hetzelfde, maar de weerstand neemt met de seconde toe, zwaarder en zwaarder. Totdat ik merk dat het nodig is dat de jonge arts mij aan gaat moedigen. Het moet toch niet gekker worden. En net als ik op het punt sta om te stoppen, geeft hij aan dat het hem wel een beetje tegenvalt. Ben ik blijkbaar toch niet zo'n  halve god als waar ik mezelf voor gehouden heb. Ik ga staan en pers er nog een paar pedaalslagen uit, dan vind ik het mooi geweest.

Met mijn natte shirt nog aan krijg ik de uitslag van de test te horen. Ik scoor 110%, ofwel 10% hoger dan het gemiddelde van mijn leeftijd. Mijn ego verdwijnt met dezelfde snelheid als waar de jonge arts zijn rapport voorleest. Is er dan tenminste iets nieuws waar ik nog een beetje trots op kan zijn? Jawel meneer, je algemene uithoudingsvermogen en je lichamelijke gesteldheid is te vergelijken met dat van een jonge vent! Kijk, nu vind ik de jonge arts ineens een stuk aardiger. Hij vertelt mij nog wel dat mijn hartslag, ondanks alle inspanningen erg laag blijft. Met moeite kom ik tot een magere 125 hartslagen. Of dat goed is of niet, daar is hij nog niet over uit, dus dat vergt nadere consultancy. Het zal allemaal wel. Ik ben redelijk vergeetachtig, dus probeer ik vooral de positieve elementen te onthouden, dat vind ik al een hele kunst. Moe maar voldaan stap ik, nog steeds in het ziekenhuis, onder de douche. De terugweg naar huis viel al met al mee, gelukkig heb ik me in kunnen houden en heb ik zowaar een stel afgetrainde mountainbikers lekker laten fietsen zonder er als een gek achteraan te gaan. Hoe ouder hoe gekker, maar gelukkig gaat dat niet altijd op.