Dag 9 naar Salzburg - van Mainz naar Camping Collersee

Ik was net van plan om in het wilde weg wat te gaan schrijven toen ik me bedacht dat het morgen 11 september is! Voor de helft van de wereld een aantal jaren terug een ramp. Voor mij persoonlijk het begin van een fabeltastische reis naar Azië. Het is toch ongelooflijk hoe snel de tijd is gegaan. Verleden jaar deze avond zaten wij bij elkaar en vroegen we ons af wat we allemaal mee zouden gaan maken. Eerst twee maanden China met z’n drieen, daarna 4 maanden Vietnam, Laos en Cambodja met z’n tweeën (hoewel, ik vraag me nu af of we dat toen al wisten, volgens mij eerlijk gezegd nog niet. We waren eigenlijk alleen maar met China bezig geweest, omdat dat zo’n stevige voorbereiding vroeg). Daarna door naar de US en Canada voor nog eens zes maanden fiets plezier. Nu weten we hoe het verlopen is. De eerste zes maanden waren machtig, de tweede zes maanden iets minder prachtig. Maar het is wel weer leuk dat ik aan het fietsen ben nu ik het mag herdenken. Een jaar, wat is een jaar. Je laat het als los zand door je vingers glippen. Je kijkt om je heen en hup, weer een jaar verder. Ach, iedereen zal het wel herkennen.

Maar voorlopig zit ik hier toch maar mooi te typen aan een heerlijk meer. Het is windstil en begint al een beetje donker te worden. Voor mijn typwerk is dat niet zo’n probleem, want ik weet toch wel waar de toetsen zitten. De fietsomgeving was vandaag wat minder dan gister. Ik heb wel de nodige klimmeters gemaakt, want een bochtje afsnijden bij de Rijn betekent ook direct een stukje het binnenland in en dus…. hoogteverschil. Ik had het kunnen weten en dus absoluut niet slim, maar goed. Ik heb heel veel druiven van dichtbij gezien, want Maps.me heeft me echt over de gekste paadjes gestuurd vandaag. Maar als je letterlijk in de rijstvelden hebt gefietst (en Kirsten kan dat beamen), dan maak je je niet druk om een beetje slecht pad door en langs de druivenbomen. Vroeger fantaseerde ik overigens met een veel romantischere blik over de druivenpluk. Nu ik gezien heb hoe stijl sommige heuvels kunnen zijn, denk ik al snel, ik sla wel een beurt over.

Gisteravond is het nog onverwachts laat geworden. Eenmaal terug van het eten was ik van plan om vroeg de tent op te zoeken, maar het tentveld lag naast de caravan van de eigenaar en toen hij me zag zitten typen moet hij gedacht hebben: die kan wel wat gezelschap gebruiken. En voordat je het weet zit je twee uur te kletsen. Leuke man, veel meegemaakt. In een notendop? Veel gereisd, veel landen gezien (op de motor), twee keer getrouwd, evenzoveel keer gescheiden en nu een relatie met een Thaise. Dat gaf wel wat aanknopingspunten. Maar of hij nou zo gelukkig was?

Vanmorgen toch vroeg op en ik geloof warempel dat ik kiespijn ga krijgen. Dat is verdorie niet te hopen. Maar ik voel een soort ontsteking ergens boven mijn linkerkies, waar ik gelukkig een zenuwkanaal behandeling heb gehad (denk ik). Dus wellicht kan ik het uitzingen totdat ik weer thuis ben. Thumbs up!

Verder ben ik gisteravond mijn wielrencap kwijtgeraakt. Dat is zo’n ding voor op je hoofd waardoor je er uit gaat zien als een piraat. Vervelend, want het stopt mijn zweet aanzienlijk. Gelukkig heb ik een vervangend exemplaar bij me. Wat ik vandaag ook kwijt ben geraakt is de zon. Heeft zich de hele dag niet laten zien. Hoewel, ik moet niet overdrijven, eenmaal op de camping kwam hij toch uit zijn hoekje. Het beloven overigens een paar meer dan aangename dagen te gaan worden waar het het weer betreft. Ik heb zelfs een voorspelling gezien die de 30 graden aantikt. En dan hebben we het over september! Maar je hoort mij zeker niet klagen, want je moet je niet voorstellen dat ik deze rit had moeten maken met regen, regen en nog eens regen. Dan had ik denk snel mijn portie aan Vicky gegeven.

Wanneer ik even terug blik naar de route van vandaag, dan kom ik tot het mooie aantal van 92 gereden km. Iedereen vergist zich vaak als het om afstanden gaat. Met de fiets is het echt veel verder dan met de auto. Ben onderweg ook Worms gepasseerd. Had ik hoge verwachtingen van, want Maarten Luther is in deze stad in de kerkelijke ban gedaan, dus dat is niet zomaar ff wat. Maar het viel me (zwaar) tegen. Er is niet veel over van de geschiedenis, het bischoppelijk paleis en de nagedachtenis aan deze sprekende figuur. Ik heb uiteraard wel de Dom bezocht, die naast het (inmiddels niet meer bestaande) paleis is gebouwd. In deze contreien is de bouw absoluut niet te vergelijken met die van bijv. een stad als Koln. Google maar eens en je zult zien dat het twee absoluut niet te vergelijken gebouwen zijn.

Morgen krijgt een grappige bestemming en wel Munchhausen. Weet uiteraard niet of iedereen bekend is met de avonturen van de Baron, maar één verhaal staat me nog levendig voor de geest. De Baron was gaan wandelen en belandde uiteindelijk in een moeras. Daar zonk hij verder en verder in, tot het moment dat er bijna een einde aan zijn leven zou komen. Maar de Baron zou de Baron niet zijn als hij geen sublieme oplossing voor zijn probleem had weten te vinden. Hij pakt zich bij de haren (gelukkig had hij er een paar meer als ik) en trekt zich uit alle macht aan zijn haren uit het moeras. En later, toen de Baron zijn levensgeschiedenis vertelde, wist hij dit verhaal zo overtuigend te vertellen, dat zelfs de grootste cynicus dacht dat er wellicht toch een vorm van waarheid in zou kunnen schuilen. Dit is geen liegen meer, maar een prachtige draai aan de werkelijkheid geven. Doen we dat niet allemaal zo nu en dan?