Dag 8 naar Salzburg - van Bad Breisig naar Mainz

“Ja jongen, we gaan Koln wel halen. En als we daar eenmaal zijn dan laten we ons helemaal vollopen, dat hebben we wel verdiend”. “Ja kapitein, maar dan moeten we eerst nog Koblenz overwinnen en u weet dat de rivier daar heftig kan zijn”. De schipper kijkt zijn scheepsmaatje een beetje meewarig aan, want zo’n snotjoch hoeft hem niet te vertellen hoe hij zijn boot moet varen. Hoewel het natuurlijk altijd leuk blijft dat hij hem kapitein noemt, alsof ze op de grote vaart dienen. Maar hij is maar binnenschipper en eerlijk is eerlijk, de Rijn heeft hij nog niet eerder bevaren. Maar goed, hoe moeilijk kan het zijn! Zo zit de roerganger wat voor zich uit te fantaseren, terwijl hij ongemerkt iemand heel zacht een lied hoort zingen. En wanneer hij het eenmaal heeft opgemerkt blijkt hij volledig in de ban van het lied. Zo zeer zelfs dat hij het roer laat voor wat het is en naar het dek wandelt om het lied beter te kunnen horen. Het scheepsmaatje ziet de kapitein en schrikt zich rot. “Maar kapitein, wat doet u nu? U hoort achter het roer, straks gaat het nog helemaal fout”. Maar de ouwe hoort niets anders dan het mooie gezang van een vrouw dat naar hem lonkt. Hij kijkt naar rechts en daar, hoog op een rots, lijkt het alsof hij een vrouwengedaante ziet zitten. En misschien droomt hij, maar ongetwijfeld zingt zij haar lied speciaal voor hem. Maar plotseling stopt de vrouw met zingen, sterker, ze lijkt ineens in het niets verdwenen te zijn. En op hetzelfde moment hoort de kapitein een enorme dreun. Zijn schip is op de rotsen gevaren, ondanks de heftige gebaren van zijn scheepsmaatje.

Zo ongeveer moet het verhaal van de Loreley in de 19de eeuw geklonken hebben. Wat ik niet wist is dat de beroemde rots zich net ten zuiden van het dorpje Sankt Goar heeft opgericht. Gisteravond heb ik daarom niet de kans gehad om de rots te bewonderen, maar toen ik vanochtend in alle vroegte mijn tocht langs moedertje Rhein (zoals veel Duitsers de rivier liefkozend noemen) hervatte, stak de rots daar in vol ornaat boven de rivier uit. U can’t mis ‘m, zou de Engelse dame zeggen die mijn avondmaal een stuk gezelliger maakte door vrolijk naast me te komen zitten en aan een stuk door de avond vol wist te praten. Normaal ben ik daar niet zo van, maar tijdens een solo fietstocht wordt er toch op een andere manier aan de wielen gedraaid, dus voor nu, helemaal prima. Daar komt bij dat mensen die onderweg zijn altijd wel iets leuks te vertellen hebben, dus interessant.

Gisterochtend stond rond 8.00 uur mijn ontbijt keurig geserveerd bij mijn gastverblijf in Bad Breisig. Ook van Vrienden op de Fiets, maar het verschil met mijn gastdame en -heer in Koln kon haast niet groter zijn. Barbara en Thomas waren één brok gastvrijheid en daarbij ook nog eens heel interessante gesprekspartners. Mijn gastheer in Bad Breisig heb ik amper gesproken. Wellicht vanwege C19, maar hij was uiterst terughoudend. Pas toen ik na het, overigens prima ontbijt, vroeg hoe ze bij de Vrienden terecht waren gekomen, begon hij iets te vertellen. Maar daar wilde hij het blijkbaar dan ook bij laten. Even goede vrienden (op de Fiets 😊), dan niet. Het slapen en ontbijt was prima, en daar gaat het natuurlijk óók om. Verder was de dag van gisteren prima. Goed weer, maar tegenwind. Gelukkig geen regen. Een tocht langs de Rijn is echt te gek. Duitsland is mooi en de wegen prima begaanbaar. Veel last van mijn linkerknie heb ik niet meer en dus gistermiddag al tijdig in Sankt Goar aangekomen.

Eenmaal tent opgezet en alles gedaan ontmoet ik wederom de jongen die een fietstocht aan het maken is naar Rome. Het is inmiddels zijn 4de dag en hij is in opper beste stemming. Logisch, er heeft nog niet veel tegen gezeten. Wel toevallig dat hij dezelfde camping als ik heeft uitgekozen. Van een biertje drinken komt het echter niet, want hij doet de tocht echt low budget, dus eten klaar maken bij de tent en dan vroeg naar bed. Ik ben inmiddels een paar jaar ouder en mag van mijn moeder in het restaurant eten en een lekker glas wijn drinken. Zelfde tocht, andere geneugten.

En vandaag was zo mogelijk nog een aangenamere dag. Amper wind, heerlijk langs de Rijn, afgewisseld met velden vol met appelbomen. Dus helemaal geen klagen? Tuurlijk wel, daar ben ik per slot van rekening een Nederlander voor. Het is nog steeds niet gezellig in je eentje. Het is een groot grijs gehalte om me heen met hun (elektrische) fietsen, maar ze zijn wel voor het overgrote deel met z’n tweeën. En dat snap ik. Zullen we hier ff stoppen? Zullen we wat gaan drinken? Heb je dat mooie kasteel onderweg nog gezien? Zullen we ff gaan kijken? Het is er allemaal niet bij wanneer je alleen fietst. Dus spijt? Absoluut niet, want de drang was simpelweg te groot om te gaan. Maar een beetje fietsgezelschap zou wel erg leuk zijn hoor.

En dan kom ik aan in Mainz. Valt me tegen. Rode bakstenen paleis en een kerk van stevige proporties. Een standbeeld van de Heilige Bonafatius, een plaatselijke bekendheid, maar wel in Dokkum vermoord. Dus we drukken als NL toch nog weer een stempel op de geschiedenis 😊. Ik ga na het bezoek aan het stadscentrum op zoek naar een camping en denk er een gevonden te hebben op een eiland op zo’n 10 km afstand. Het eiland zelf blijkt ook nog eens 5 km lang en tot mijn grote teleurstelling blijken de campings in verband met C19 niemand op de nemen, hoe hard ik ook pleit. Dus weer 5 km terug en dan nog eens 4 km terug omdat daar een fatsoenlijke camping blijkt te zijn. En ik blijk overigens nét niet avontuurlijk genoeg om mijn tent op het eiland op te zetten, illegaal uiteraard. Zal de leeftijd wel zijn. Ik heb weer genoeg meegemaakt voor vandaag. De tent met zijn nieuwe matras en dito slaapzak lonkt. Het zal niet moeilijk zijn de slaap te vatten. Het aantal km heeft zijn werk weer gedaan.