Cusco

We zijn inmiddels een paar dagen in de ‘Keizerlijke Stad’. Cusco is volgens mij ná Lima de meest bezochte stad van Peru. Er zijn hier dan ook veel toeristen en dat valt vooral op in de buurt van ons hotel in het oudste deel van de stad. Ik heb me afgevraagd waarom ik Arequipa een leukere stad vind dan Cusco en ik denk dat het komt doordat overal in Cusco de auto heilig is verklaard. Zelfs hier in het oude centrum met straatjes die nauw genoeg zijn om elkaar bijna de hand te kunnen schudden krijgen de auto’s volledig voorrang. Volgens sommigen komt dat omdat de meeste toeristen zo lui zijn dat ze het liefst voor de deur afgezet willen worden. Het lijkt China wel. Ook daar viel het ons op dat de Chinezen geen stap te veel willen lopen. Waar het in Arequipa lekker was om ff een terrasje op te zoeken om een cerveza te drinken, of nog beter, een Jugo Mango, is de Cusco bezoeker verplicht om binnen te gaan zitten.

Maar verder heb ik niets te klagen over deze hoofdstad en het culturele en religieuze centrum van het oude Inca Rijk. Leuk trouwens om te lezen dat de Inca’s meenden dat Cusco de plek was waarvan de zoon van de zon en de dochter van de maan na een lange zoektocht vanaf het Titicacameer (waar ze door de zon en de maan op de wereld waren gezet) besloten dat het vruchtbaar genoeg was om er te blijven en waar vervolgens dus het Rijk van de Inca geboren werd.

Overigens ook heel bijzonder om hier letterlijk het verleden van de Inca’s en Spaanse conquistadores samen te zien komen in de architectuur. Dat zit zo. De Inca’s bouwden veel tempels en andere bouwwerken op een heel vernuftige wijze, bijv. door geen cement te gebruiken. Ze stapelden grote lavastenen op zo’n ingenieuze manier op elkaar dat ze er na 500 jaar nog steeds staan. Althans, de fundamenten. Want toen de Spanjaarden kwamen en Cusco veroverden op keizer Atahualpa braken ze veel van de Inca bouwwerken af om daar vervolgens hun eigen kerken en huizen op te bouwen. En dat zie je dus nog steeds in het oude deel van de stad. Inca fundamenten met daarbovenop de meer ‘moderne’ bouwstijl van de Spanjaarden.

Maar Arequipa en Cusco hebben ook tenminste één ding gemeen, de in erbarmelijke staat verkerende voorsteden. Want daar is het werkelijk armoe troef. Alle huizen (voor zover je van huizen kan spreken) zijn van lavasteen en tenminste 90% van de huizen is niet geverfd. Zodra het maar éven kan trekt de huurder of eigenaar er in, ook als het huis nog lang niet klaar is. En dan blijft het onaf. Je kunt je dan bijna niet voorstellen wat een armoedige zooi dat voor het oog oplevert. Straten die ongeplavuist blijven, modder overal, geen of bijna geen stoepen, auto’s die bij ons goed zijn voor de sloop sputteren door de straten en vervoeren vaak hele families. Het is kortom zoals het overal is waar het aan geld ontbreekt, een grote bende.

Maar voor degene die het wat beter getroffen hebben in het leven is dit alles gelukkig slechts een pijn voor het oog. De toerist (wij dus) trekt zich terug in het ‘betere’ deel van de stad, eet in de leukere restaurantjes en slaapt in mooie, rustige en vooral schone kamers. Gelukkig hoef ik de problemen van het land niet op te lossen, hoewel ik vaak wel fantaseer hoe veel mooier het voor de lokalo’s zou kunnen zijn als ik een tijdje aan de macht zou zijn. Maar goed, ongetwijfeld begint iedere politicus zijn of haar carrière met zo’n mooi onschuldig en vooral naïef droombeeld, om vervolgens, eenmaal aan de macht, vooral aan zichzelf te denken. Men zegt dat macht corrumpeert en ik geloof daar heilig in. Hoe het dan wél zou moeten? Ik heb geen flauw idee. Volgens mij is al heel veel uitgeprobeerd, maar heeft er maar verdomd weinig echt gewerkt.

Maar goed, wij gebruiken Cusco als een mooie uitvalsbasis. Na onze jungletocht komen we hier bij van de inspanningen en bereiden we ons vervolgens weer voor op een nieuwe en laatste uitdaging, de Salkantay trail. Het wordt een voetreis die ons door de mooiste stukjes natuur van de Andes moet gaan brengen om uiteindelijk te eindigen bij Machu Picchu.

Cusco ligt op 3.360 meter boven de zeespiegel en dat is goed te merken. De lucht is ijl en de zuurstof gering. Zodra ik een paar trappen heb beklommen hijg ik als een paard en voel ik mijn hart direct sneller slaan (en dat is niet omdat ik op slag verliefd ben geworden op een plaatselijke schone, want die zijn hier echt in geen velden of wegen te bekennen). Het is dus maar goed dat het lichaam een paar dagen kan wennen aan de hoogte. Morgenochtend worden we vroeg opgehaald en gaan we al stijgend en dalend uiteindelijk naar 4.400 meter. Het worden lange dagen met veel kilometers hiken. Ik lees voor: dag 1 steeds stijgen en dalen, totaal 12 km in zo’n 5 uur. Dag 2 stijgen en dan afdalen naar de jungle om vervolgens weer te stijgen, totaal 22 km in zo’n 10 uur.  Dag 3 mogen we 14 km afleggen in 5 uur en dag 4 tenslotte wordt er eentje van 22 km maar ik denk dan vooral dalen, want we hoeven er maar zo’n 6 uur over te doen. Dag 5 is dan voor het wereldberoemde tempelcomplex van de Inca’s, Machu Picchu.

Het beloofd een hele mooie tocht te worden. Ik hoorde gisteren een jeugdige hiker zeggen dat ze dit het mooiste vond wat ze ooit gedaan heeft. Nou, dat beloofd wat. We hebben er in ieder geval alle twee heel veel zin in. De stad blijft achter, de natuur wacht, wat wil een mens nog meer!