Het zuiden is bereikt!

We zien twee dingen tegelijk gebeuren op de snelweg die om onze aandacht vragen (in Vietnam is het geen probleem om met je fiets op de snelweg te fietsen). We staan stil om te kijken of we de juiste afslag nemen, als aan de overkant van de weg een verkeersslachtoffer wordt weggedragen. Zijn been staat in een totaal verkeerde houding ten opzichte van de rest van zijn lichaam, dus dat is geen prettig ongeluk geweest. Tegelijkertijd zie ik ineens een bekend hoofd aan de overkant van de weg, dat moet mijn broer zijn die ons tegemoet is gescooterd !! Hij zit te zwaaien op zijn nieuwe scooter, maar met een te kleine helm op zijn (te grote 😊) hoofd. Heerlijk om hem weer te zien na bijna 2 maanden. We weten nu in ieder geval dat we de juiste afslag te pakken hebben. Waar onze wegen weer samenkomen wordt er hartelijk gegroet en gaat hij ons vervolgens voor naar zijn nederige stulp. We zijn blij als we eindelijk zitten en van een biertje genieten. De rit van de kust naar het dorp van Huynh en Ron was al stevig (bijna 80 km) maar vervolgens bleek ook nog eens dat de pont die ons naar de andere kant van het water had moeten brengen, niet meer vaart. En dus moeten we bijna 25 km om fietsen (terwijl je denkt dat je er bijna bent!), inclusief een hoge brug. Maar het weerzien maakt alles goed en de vermoeidheid is snel vergeten. Voordat we naar het nieuwe, in aanbouw zijnde, huis van broederlief en zijn kersverse eega (in januari 2020 officieel getrouwd!), gaan kijken moet er over de afgelopen dagen verteld worden.

Van Phnom Penh zijn we in 3 dagen naar de kust gefietst en hebben daar onderdak gevonden bij Veronique en Sylvain die een guesthouse in de (nu nog) jungle hebben, vlakbij de kustplaats Kampot. Omdat we het daar heerlijk naar ons zin hebben blijven we er langer dan gepland. En het scheelt natuurlijk dat het Franse stel de betekenis van gastvrijheid nog erg letterlijk neemt. Toch fietsen we na een aantal dagen weg, richting de volgende kustplaats, Kep, dichtbij de Vietnamese grens. Ooit was dit de populairste badplaats van Cambodia. Vooral tijdens de Franse overheersing kende de plaats hoogtijdagen. Door de burgeroorlog en de Khmer Rouge periode is Kep erg in verval geraakt. Daar is nu steeds minder van te merken. De toeristen weten de weg naar deze kustplaats steeds beter te vinden, misschien ook mede de aantrekkingskracht van de Kepse krab, die heerlijk schijnt te zijn. Helaas hebben wij ons niet goed op de hoogte gesteld van deze culinaire mogelijkheid, anders was ik zeker naar de seafoodmarket gegaan om me daar te goed te doen aan dit overheerlijke (en naar ik heb begrepen erg goedkope) eten. Soit, het is niet anders.

Na de nacht in een heuse tent te hebben doorgebracht fietsen we de volgende dag verder langs de kust richting de grens. En na bijna 2 uur zien we Vietnam voor ons opdoemen. We hebben geen enkel probleem bij de grensovergang Ha Tien, vooral omdat we in China al een 3 maanden geldig multi entry visum voor Vietnam hadden geregeld. En dan zijn we ineens weer op bekend (en toch ook weer onbekend) terrein. Het Cambodiaanse geld is zoveel mogelijk uitgegeven en we pakken de Vietnamese Dongs, die ik goed had opgeborgen in een van mijn tassen, er weer bij. In Ha Tien City zoeken we onze weg naar een boot die ons naar Phu Quoc kan brengen. Een eiland voor de kust. Alle boten die we voor ogen hebben kunnen we niet vinden en dus eindigen we uiteindelijk op een vrachtboot. Ook goed, alleen vaart ‘ie niet zo snel. We doen er ruim 3 uur voordat we voet op het eiland zetten en moeten ons dan toch een beetje haasten om nog onderdak te vinden. Road captain Kirsten leidt ons via allerlei slinger de slang wegen naar een uitermate leuk sea side onderkomen waar we de komende 2 dagen gaan verblijven. We doen wat toeristische dingen, zoals bijv. vallen met de scooter en houden daar allebei aardig wat kneuzingen, schaafwonden en bloeduitstortingen aan over. We wisselen zelfs nog een keer van onderkomen, waardoor we de laatste dag/nacht op het eiland het ware bounty-gevoel krijgen. Wit strand, palmbomen, hutje op ongeveer 10 meter van de warme zee. Wie heeft er gezegd dat deze rit afzien is 😊? De ochtend van vertrek besteden we aan een boottocht terug naar het vasteland en het zoeken naar een onderkomen. ’s-Avonds gaan we nog de stad in en komen in een vreselijk leuke pre-Tet viering terecht. De hele stad (Rach Gia) is verlicht, de boulevard is vol met mensen en het is overal kermis. Er loopt een soort Sinterklaas rond die kleine kadotjes aan kinderen uitdeelt, maar ze ook de stuipen op het lijf jaagt, want het ziet er uit als een soort aapmens. Het is een stad met allure, overal wordt gebouwd, het lijkt China wel!

De dag erna bereiken we, na dus 100 slopende kilometers, Vinh Thanh en is er een familie weerzien. Het fietsen zit er voorlopig even op, maar er zijn nog plannen genoeg. En wie weet kunnen we er toch geen genoeg van krijgen en plakken er nog wat kilometers aan vast hier in Azie. Het is tenslotte ontzettend goed bevallen.