Wordt vervolgd

De plek was koud maar er stond al een waterig zonnetje en op dit tijdstip waren er maar weinig mensen op de been. Sowieso had ik niet veel volk verwacht op het plein voor de kerk, want het is diep in corona tijd en ook het tijdstip, woensdag 1 april bijna 10.00 uur werkt niet mee. De mensen die er zijn hebben zich verzameld rondom een jonge man en een eveneens jonge, knappe vrouw, gekleed in traditionele Japanse kimono. Het gezelschap van zo’n 15 mensen wordt om klokslag 10.00 uur in het tegenover de kerk gelegen, oude stadhuis van Vlaardingen uitgenodigd om binnen te treden. De genodigden zijn getuigen van het huwelijk tussen Claire en Ricardo en ik had de eer daar ook bij te mogen zijn. Het is een huwelijk dat zich kenmerkt door onzekerheid. Zeker niet wat betreft de belofte die de bruid en bruidegom elkaar gaan doen, want de liefde van het mij zo bekende stel spat door het hele gebouw heen. Nee, het is vooral de datum die steeds maar weer roet in het eten durfde te gooien. Als ik mij niet vergis was het in eerste instantie de bedoeling dat de huwelijksvoltrekking medio mei zou plaatsvinden. Voor zover ik dat nu terug kan halen werd die datum ergens in het laatste kwartaal van 2019 verschoven naar 25 april. Een voor mij persoonlijk uiterst ongelukkige datum. Niet alleen zou ik dan in Amerika aan het fietsen zijn (de tickets waren al gekocht), maar ook zat ik in zo’n flow dat ik niet de minste behoefte had om naar NL terug te keren, ook al was het maar voor een paar dagen. Kirsten had geen enkele twijfel, ze zou naar NL gaan, de bruiloft bijwonen en daarna met Michelle teruggaan naar Amerika om hun lang geplande roadtrip te maken. Bij mij begon het daarna te knagen. Natuurlijk, de reis was super belangrijk, maar belangrijker dan de mooiste dag in het leven van mijn nichtje? Uiteindelijk heb ik ook een ticket gekocht, maar dat niet wereldkundig gemaakt. En de rest is geschiedenis: corona beet zich met zijn scherpe tanden vast aan onze rugzakken en heeft niet meer los gelaten. Zijn grijpgrage klauwen wisten zich steeds steviger om ons heen te slaan totdat we geen andere keuze meer hadden dan rond medio maart met bezwaard gemoed de terugreis naar NL te aanvaarden. Met een van de laatste reguliere vluchten uit Amerika komen we op Schiphol aan. Dit keer geen ontvangstcomité, ook daar had corona een stokje voor gestoken. We komen van een vrij zorgeloos Amerika via een stampvol Heathrow in een verlamd NL. Alle eet- en drinkgelegenheden op Schiphol zijn gesloten, bijna iedereen op de luchthaven draagt een mondkapje en ontwijkt elkaar zoveel mogelijk. En het is vooral leeg. Eric en Jacqueline komen de fiets van Kirsten ophalen. De mijne is ongelukkigerwijs achtergebleven in Londen en wordt twee dagen later alsnog heelhuids bezorgd. Elkaar stevig omhelzen zoals we gewend zijn, zeker na zo’n lange periode, is er niet bij. Ik introduceer maar direct mijn nieuwe manier van groeten, zoals de Aziaten dat veel doen, handen tegen elkaar gedrukt voor de borst en een knik met het hoofd. Het is een uiting van respect en je hoeft elkaar niet aan te raken. Omdat we geen huis meer hebben, die is tijdens onze reis verkocht, trek ik zolang bij Sonja in, de schat. Voor haar was er geen enkele twijfel bij wie ik terecht zou kunnen. ‘Bij mij uiteraard’ was haar direct antwoord. Ik wist dat wel, want het is al vaker ter sprake gekomen, maar het blijft toch altijd even spannend als het er echt op aan komt. Kirsten is blij dat ze na 6 maanden weer een tijd bij haar moeder kan zijn en kiest er voor om daar tijdelijk haar onderdak te vinden. En dan komt ineens het moment dat ik mijn dochter en reisgezellin na zo’n lange tijd ineens gedag moet zeggen. Niet ver weg, maar toch onwezenlijk. We zullen ineens niet meer de dagelijkse zaken met elkaar bespreken, ik ben ineens niet meer deelgenoot van alle basale dingen die er in haar hoofd omgaan. Ik hoef niet meer het gezellige geklets aan te horen en ik kan ook niet meer quasi geïnteresseerd doen en ondertussen met andere zaken bezig zijn. De eerste dagen verlopen als in een roes, mijn lichaam is terug in NL, maar mijn geest is nog volop aan het reizen. Bij alles wat ik doe schieten er beelden van het afgelopen half jaar door mijn hoofd. Ik volg de gesprekken maar kan daarna maar nauwelijks aangeven waar ze over gaan. Ik leid duidelijk aan PRS, het Post Reis Syndroom. Tegen beter weten in is een van de eerste dingen die ik navraag of de bruiloft nog doorgaat. Uiteraard blijkt dat niet het geval. Corona heeft ook Claire en Ricardo bij de kladden. Maar dan blijkt hoe inventief ze toch zijn, net zoals vele Nederlanders die elkaar verbazen met de meest leuke en hartverwarmende initiatieven om voor elkaar te zorgen. De bruiloft kan worden verzet naar 14 april. Oké, weliswaar niet in vol ornaat met alle toeters en bellen, maar niettemin. Totdat ik hoor dat ook deze datum weggedomperd wordt. Moet een stevige klap in het gezicht zijn geweest, zeker omdat ik weet dat beiden zich daar zo op verheugd hadden. Maar dan biedt zich uiteindelijk een 4de mogelijkheid aan, 1 april. Ze hebben eerst nog even afgewacht of de betreffende ambtenaar ze niet nogmaals in het ootje wilde nemen en dus in lachen uit zou barsten, maar toen bleek dat ze het serieus meende hebben ze daar grif ja tegen gezegd. Dezelfde ‘ja’ die ik daarna eerst de bruidegom heb horen zeggen als bevestiging van de formele eed om voor altijd voor zijn echtgenote te zorgen en andersom daarna de bruid. Hoewel daar toch nog een kleine hapering te bespeuren was. Wederom niet omdat ze niet zou willen, maar, om het in de eigen woorden van Claire te zeggen: ‘Nu overvalt u me toch wel een beetje’. Gelukkig kwam er daarna een overduidelijk ‘JA’ uit haar mond, zodat Ricardo weer rustig door kan gaan met ademhalen.

Mijn incubatie tijd is vooral gevuld met yoga, mediteren, enigszins aangenaam gezelschap proberen te zijn voor mijn zus, beetje meedenken over wat praktische zaken en vooral voor me uit staren in het niets. Ik ben begonnen aan mijn boek, iets waar ik tijdens mijn reis geen inspiratie voor op kon brengen en ik denk na over de belangrijke dingen in het leven: wat zullen we vanavond eten, hoe kan ik wat betekenen voor mijn medemens en welke wijn drinken we vanavond. Van Aisha kreeg ik het advies om door te gaan met het blog, omdat alles wat er nu gebeurd ook hoort bij de reis die we aan het maken zijn en we dit voorlopig alleen maar als een tijdelijke onderbreking zien. En dat ga ik dus doen. Een mooiere afsluiting van dit verhaal kan ik dan ook niet bedenken: ‘Wordt vervolgd’!