Tussen grens en fietsen

13 november 2019 - Bao Yen District, Vietnam

“Dáár gaan we écht niet tussen staan hoor”! Dat is het eerste wat Kirsten zegt als ze de ellenlange rij met fietsers ziet staan die allemaal de grens over willen, naar Vietnam. En het zijn niet zomaar fietsen, ze zijn totaal volgestapeld met dozen, tassen, kratten en flessen. De fietsen kreunen en steunen onder het gewicht van zoveel vracht. De berijders zijn ook zeer inventief als het gaat om stapelen óp en het aanpassen ván de fiets, zodat deze berekend is voor zijn taak. Het stuur is in de meeste gevallen verwijderd om plaats te maken voor een lange stang. Niemand kan namelijk fietsen met zo’n gigantische vracht, dus de fiets wordt aan één kant geduwd en voortgestuurd. Verder hebben nagenoeg alle fietsen houten planken aan de zij/onderkant, zodat de dozen daarop gestapeld kunnen worden. Eenmaal totaal volgepakt moet er dan geprobeerd worden om de fiets voort te bewegen. Zonder uitzondering hellen ze allemaal vervaarlijk naar één kant. Het lukt dan ook niet álle berijders om de fiets met vracht en al in één keer over de grens te krijgen. We tellen 3 fietsers die hun vracht opnieuw aan het stapelen zijn op de brug, de grens tussen China en Vietnam.

We lopen de straat in waar de fietsers met hun vracht staan te wachten totdat ze naar Vietnam mogen. En zonder overdrijving is de rij zeker 100 meter (!) lang. Nee, daar gaan we inderdaad niet tussen staan, laat staan er achter aansluiten. We lopen terug naar het gebouw en ik laat me door een oplettende burger naar binnen sturen. Daar krijg ik te horen dat we de roltrap naar boven moeten nemen en ons daar moeten melden. Onze fietsen zijn gelukkig bij lange na niet zo volgepakt als die van de Vietnamezen, maar voelen toch behoorlijk zwaar als we ze de roltrap op duwen. Binnen krijgen we een special treatment. We hoeven niet in de rij te staan maar mogen met fiets en al in één keer door tot aan het scan apparaat. Dat scheelt toch weer een half uur wachten! Tassen er af, door de scan, tassen erop, fiets voorbij de douane, wij terug voor de pas controle. De paspoorten en het visum wordt bestudeerd alsof het de grondwet betreft, maar uiteindelijk knikt de stuurs kijkende beambte dat we door mogen. We zijn nu aan de andere kant van het gebouw en moeten de roltrap hier weer af. Dan staan we op de brug en nemen we formeel afscheid van China. Je bent een heerlijk land! Ik ben van je gaan houden! Al die super vriendelijke en behulpzame mensen, alle avonturen die we in die 2 maanden hebben meegemaakt, al die emoties! Dag land, dag mensen!

We passeren alle andere rijdende fietspyramides op de brug en stallen onze fietsen pal voor de ingang van de pascontrole. Direct komt er een boos kijkende Vietnamees op ons af. De fietsen moeten weg van het gebouw, daarna mogen we terugkomen. Nou, dat dacht ik niet. De fietsen blijven in het zicht, maar we zullen ze wel voor de ingang weghalen 😊. De man loopt boos weg, maar ziet ook wel dat er verder geen eer te behalen is. Aan de Vietnamese kant is het slechts paspoort en visum controle. Ze zullen ook wel denken dat de Chinezen al voldoende gecontroleerd hebben. En dan ineens staan we in Vietnam. We zijn aan de overkant van het water.

Het eerste wat opvalt in Lao Cai: er is geen fiets te bekennen. Ook wel een beetje logisch als je weet dat Vietnam 45 miljoen motorbikes en scooters heeft op een bevolking van 92 miljoen mensen. Op China, India en Indonesië na is dit het grootste aantal per hoofd van de bevolking. En zijn in China al die motors en scooters zo stil als een strijkijzer omdat ze allemaal elektrisch zijn, hier in Vietnam brullen de uitlaten je tegemoet. Op de weg is het één kakafonie van geluiden. Wat wél hetzelfde is als in China: men toetert om te laten weten dat ze er aan komen, dus er wordt héél véél getoeterd.

Maar eenmaal buiten de stad begint het allemaal wat relaxter te worden. De vegetatie hebben we langzaam zien veranderen. Al op de weg van Kunming naar de grens zagen we steeds meer bananenbomen, cactussen en andere (sub)tropische bomen en planten. Dat wordt alleen maar meer nu we richting Hanoi aan het fietsen zijn. Direct langs de kant van de weg zie je, zoals overal in Azië, de hutjes, huizen, tuintjes, winkeltjes en bedrijfjes van de inwoners, maar direct daar achter begint het groen. Palmbomen, fruitbomen, veel bananenbomen, cactussen, lage groene vegetatie, het is echt schitterend en uniek om daar tussendoor en langs te mogen fietsen. We hebben heel veel bekijks. Vooral Kirsten is een opvallende verschijning: meisje, gezonde rode kleur op de wangen, ruim in het jasje, fiets. Niet iets waar ze iedere dag gewend zijn om naar te kijken. We roepen wel honderd-tig-miljoen-duizend keer “hello” en komen na zo’n 4,5 uur fietsen aan bij onze eerste bestemming. We zitten in het buiten gebied, dus veel mogen we niet verwachten van ons onderkomen. Dat klopt ook wel, maar ja, wat wil je ook voor 250.000 VND, omgerekend zo’n € 10,00. Maar we zijn er blij mee, want we hebben geen zin om er nog een paar uur fietsen aan vast te plakken. Vooral Kirsten moet wennen op de fiets, het stijgen (moeizaam) en dalen (frivool) is iets wat we in NL niet kennen. En het is warm (!!). Internet vermeld 29 graden rond 13.00 uur. Dat is ook het moment dat wij de fietsen aan het hek van het hotel vastketenen. Morgen weer een dag, nu eerst een beetje chillen.

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s

8 Reacties

  1. Stef:
    13 november 2019
    Kijk het volgende avontuur
    Heel veel plezier daar
  2. Mattie Dekkers:
    13 november 2019
    Mars, wat ben je toch vasthoudend bij al die grensposten; treinstations etc. Petje af. Ik weet niet of ik dat zou kunnen.
    Eindelijk is het fietsavontuur dan toch begonnen. Heel veel plezier en succes daarmee.
    In ieder geval alweer een prachtige foto van die "groene" rivier.
  3. Ton Wijers:
    13 november 2019
    Mooie foto's en weer een mooi verhaal. Ook in Nederland krijgen we zo een goede impressie van waar jullie verblijven. Kunnen jullie nu alles eten of moet je nog erg opletten? Gaan jullie naar Hanoi fietsen? Lijkt mij een bijzondere stad. Ik ben benieuwd naar jullie volgende belevenissen. Succes en vooral veel genieten samen.
  4. Marcel Daniels:
    14 november 2019
    He Stef, Mat, Ton! Wederom leuke reacties, tnx! Jij zou het ook kunnen hoor Mat, weet ik zeker. Soms moeten ze gewoon niet zo zeiken en dat laat ik dan ook merken. Kids zeggen altijd dat ik vaak zo boos ben of kijk, maar ik denk dat dit mijn manier is om ergens op te reageren waarmee ik het niet eens ben.
    En Ton, yes, we zijn onderweg naar Hanoi. Het is zeker heel bijzonder wat we allemaal zien onderweg. Ben zelf ook erg benieuwd naar Hanoi! Daarna willen we Halong Bay aandoen, maar hoe of wat weten we nog niet. Vooralsnog zeg ik regelmatig tegen Kirs dat we het toch enorm hebben getroffen omdat we hier mogen fietsen! En dat we dit allemaal mogen beleven. Stel dat ik gelovig had geweest, dan had ik gezegd: God bless 😊
  5. Johan:
    14 november 2019
    “Dáár gaan we écht niet tussen staan hoor”! hahaha ik hoor het Kirsten zeggen met zoals je zelf zegt "haar gezonde rode wangetjes" die dan ook zomaar nog een tintje roder kunnen zijn van opwinding. Jullie fiets avontuur is begonnen, wat een mooie ervaring, top!
  6. Marcel Daniels:
    14 november 2019
    He Jo jonge, ja Kirsten is niet zo van in het rijtje staan 😀. Ik heb trouwens gisteren voor de eerste keer een video geupload. Dat gaat nu we in Vietnam zitten een stuk makkelijker dan in China. Moet de wifi verbinding natuurlijk wel voldoende sterk zijn!
  7. Johan:
    14 november 2019
    Ja heb hem gezien Marcel en erop gereageerd 😀 roggeltje moet kunnen...duuus.
  8. Johan:
    14 november 2019
    Heb hem gezien Marcel en erop gereageerd 😀 roggeltje moet kunnen...duuus.