Some personal thoughts

26 februari 2020 - Hue, Vietnam

Het loopt tegen 18.00 uur en in Hué, de voormalige keizerlijke hoofdstad van Vietnam, begint het al te schemeren. Nog een klein half uurtje, dan is het donker. Gisterenochtend werden we nog wakker in Kuala Lumpur, vanochtend werden we wakker in Ho Chi Minh City en morgen worden we wakker in Hué. Het lijkt wel of het reizen steeds sneller gaat en daarmee loopt het gelijk op met de tijd. We hebben een guesthouse gevonden op pies afstand van de Imperial Citadel. Dat soort keuzes kun je gerust aan Kirsten overlaten. Naast opper kaartlezer heeft ze al sinds het begin van onze reis de titel opper onderdakvinder. Dat zijn twee titels die je niet zomaar verkrijgt, daar moet je wel wat voor doen! En dat doet ze. Onze kamer heeft uitzicht op een terras, heeft uitzicht op een tuin. Ik maak gebruik van de comfortabele tuinset die tot onze beschikking staat en daarop typ ik nu mijn verhaal.  Hué blijkt een leuke stad. Het heeft natuurlijk ook een rijke geschiedenis. Want in 1802 wordt het de hoofdstad en in 1804 wordt gestart met de bouw van de citadel. Het betreft dan een kleine ommuurde stad met daarbinnen de zogenaamde Forbidden Purple City, zeg maar de Madurodam versie van de Forbidden City in Beijing. In dat deel van de citadel was je alleen welkom als je de keizerlijke titel bezat, een van zijn familieleden was of een aangestelde ‘eunuch’. En bij zéér speciale gelegenheden mochten (alleen de meest hooggeplaatste) ‘mandarins’ ook hun opwachting maken. Kleine uitleg: een eunuch is een gecastreerde ‘servant of the emperor’, waarvan sommigen enorm veel macht wisten te verzamelen. Omdat hij niet meer in het bezit was van zijn mannelijkheid werd een ‘eunuch’ ook niet als een gevaar voor de keizerlijke harem beschouwd. Een ‘mandarin’ was in het feodale keizerlijke systeem een hoge bestuurder met een titel en de hem (het was nooit een vrouw) daarbij toekomende hoge inkomsten. Helaas staat alleen de troonzaal nog fier overeind. Het overgrote deel van de citadel heeft de tand des tijds niet overleefd, hetzij door plunderingen van de plaatselijke bevolking, hetzij door de Vietnam oorlog. Eerst de Vietminh, toen de Amerikanen en tenslotte de Vietcong. De geschiedenis van de laatste keizer, Bao Dai, laat zich lezen als een spannend jongensboek en is zeer vergelijkbaar met de laatste keizer van China, Pu Yi. Als rechtgeaarde geschiedenis liefhebber zie ik mezelf als 13de en laatste keizer van Vietnam al lopen naar mijn inhuldigingsceremonie in 1926 op 12-jarige leeftijd. In alle pracht en praal betreed ik dan de troonzaal, maar ik word dringend verzocht om snel op de troon te gaan zítten. Ik weet niet of iemand wel eens een ouderwetse keizerlijke troon heeft gezien, maar daar wil je echt niet de hele dag in zitten! Dus besluit ik tijdens de hele ceremonie te blijven staan. Eerste fout! Vervolgens blijk ik als keizer een marionet van de Fransen te zijn. Ik ben alleen in naam keizer, de Fransen hebben het in de praktijk voor het zeggen en ik ga daar vrolijk in mee, tweede fout! Keizer zijn blijkt toch niet zo eenvoudig als ik dacht. Mogelijk het enige leuke er aan is het lekkere eten wat ik elke dag weer voorgeschoteld krijg. Dat duurt tot de Tweede Wereldoorlog, want dan worden de Fransen ruw opzij gezet door de Japanners en daarmee verdwijnt ook het lekkere eten ☹. Ik ga nu samenwerken met de Japanners, derde fout. En alsof het allemaal niet op kan maak ik tenslotte nóg een kapitale blunder door in 1945 voor de Vietminh te gaan werken. Laatste keizer van Vietnam zijn lijkt leuker dan het is en ik denk dat het verstandig is dat ik voor deze fantasie pas. Ik vond mijn rol als Lodewijk de Veertiende van Frankrijk leuker toen ik op vakantie was in Frankrijk en daar Versailles bezocht. Was volgens mij ook een veel leukere tijd, althans, als je in de juiste kringen geboren was. Zo fantaseer ik hier in de tuin van het guesthouse nog even door. Inmiddels is het donker, heb ik een biertje uit de koelkast gepakt, de was afgegeven en het ontbijt besteld. Bij de buren is zojuist een karaoke feestje losgebarsten. En zoals dat in Vietnam de goede gewoonte is, mag de hele buurt daarvan meegenieten. Ik ga daarover niet klagen, want toen Kirsten en ik eind januari uit het dorp van Huynh en Ron vertrokken kregen wij ook een afscheidsfeestje aangeboden, inclusief een uurtje of drie knetterharde karaoke. En toen hebben wij aan de buurt ons (zingende) visitekaartje afgegeven. Weet niet of ze daar erg gelukkig mee waren, maar wij vonden het in ieder geval een heel leuke avond. Ik weet dus wat voor een belangrijke plek karaoke inneemt in het dagelijkse Vietnamese leven en heb daar volledig vrede mee. Ik luister nog wel een paar uurtjes naar al die feestgangers die denken dat ze de nieuwe (Vietnamese versie van) Elvis Presley zijn en heb daarbij een milde glimlach om de mond. Azië is echt ontzettend leuk en zeker nú, omdat er relatief weinig toeristen zijn vanwege het Corona-virus. Hebben wij daar geen last van? Neeeh! Wat we wél doen is in de aanwezigheid van grote aantallen mensen, een mondkapje dragen, in ieder geval op de airport, in de bus en/of het vliegtuig. Denk ik dat dat veel helpt? Neeeh, maar het kan ook geen kwaad en dan kan ik mezelf in ieder geval wel wijsmaken dat ik er echt álles aan heb gedaan om te voorkomen. Dat is immers nog steeds beter dan te genezen. Amen.

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

5 Reacties

  1. Pdro:
    26 februari 2020
    mooie tafel !
  2. Ton Wijers:
    26 februari 2020
    wijze man aan een mooie tafel.
  3. Ashia Couturier:
    26 februari 2020
    Looking good Mr Daniëls, send me some of the furniture.
  4. Ron Daniels:
    27 februari 2020
    Ik lees alles en denk: Over 6 dagen zien we elkaar weer, we zien elkaar vaker nu je op Wereld reis ben dan dat we elkaar zagen toen we beide nog in Europa woonden. Het is jammer dat we dit weekend niet naar jullie toe konden komen maar het was gewoon veel te veel gedoe voor ons maar ik beloof je dat we het goed maken als je weer hier ben. Ik moet je teleur stellen over de bouw van ons huis het gaat veel te langzaam naar mijn zin en er moeten nog duizend dingen gedaan worden. Maar als jullie hier zijn houden we vrij en proberen we weer gast heer en vrouw te zijn. Tot snel jongen.
  5. Marcel Daniels:
    27 februari 2020
    De Mekong delta neemt bij ons een speciaal plekje in. Als Vietnam een taart is, dan is het dorp en alles wat daarmee gemoeid is de slagroom erop. We kijken zeer uit naar de 3de ontmoeting en gaan er nog een paar gezellige laatste dagen van maken!