Meditatie

4 april 2020 - Maassluis, Nederland

“Hij zit al een hele tijd als een standbeeld”. “Misschien is er wel iets mis met hem, ik heb hem nog niet zien bewegen”. “Het is gewoon eng als je het ziet, zijn handen gevouwen als in gebed, de capuchon ver over zijn hoofd getrokken, je ziet zijn ogen amper”. Ik hoor de stemmen op een afstand en realiseer me pas na enige tijd dat ze het over mij hebben. Het is misschien ook wel een beetje vreemd, want we zijn in NL en daar zijn ze het niet gewend als iemand op een bankje zit te mediteren. Ik had beter moeten weten. Ik vergeet steeds dat ik niet in Azië ben, waar het niet ongewoon is als je langs de kant van de weg gaat zitten, je benen in de lotushouding legt en je handen open in je schoot. Mijn ogen gesloten in een poging tot opperste concentratie. Volledige innerlijke rust waarbij ik probeer mijn gedachtewereld uit te sluiten. Ik beperk me tot het hier en nu. Concentreer me op de geluiden om me heen, de wind die langs mijn oren waait en fluistert dat hij zijn best gaat doen om de golven in de sloot harder tegen de kant aan te laten klotsen dan verwacht. De vogels dichtbij en ver weg die ik normaal gesproken nooit hoor omdat ik te druk in mijn hoofd ben. Tijdens mijn meditatie sessie doet het verleden er niet toe, want wat geweest is is geweest en daar is niets meer aan te veranderen. Ook de toekomst is helemaal niet belangrijk, want op dat moment kan ik daar nog helemaal geen invloed op uitoefenen. Dus waarom me er dan druk over gemaakt? Het enige wat telt is het hier en nu. Mijn ademhaling en het heerlijke gevoel van niets. Het voelt zo fijn om al je spieren in de ruststand te gebieden, ze een voor een af te gaan en te voelen hoe ze ontspannen. Na een tijdje voel je je eigen lichaam niet meer. Het enige wat ik merk is dat ik, naarmate de tijd verstrijkt, steeds meer voorovergebogen ga zitten, als een verschrompeling. Dan is het de kunst om heel langzaam je rug weer te rechten zonder de concentratie en het innerlijke gevoel te verliezen. Vooral in Laos heb ik dit soort heerlijke momenten ervaren. In een van mijn eerdere verhalen heb ik verteld over het geluksgevoel wat ik heel sterk ervaren heb in Takhek. Kirsten lag ziek op bed in het guesthouse en ik was lopend op weg naar de Mekong river. Takhek is een plaats met een, voor ons beiden onuitwisbare aantrekkingskracht, dus helaas kon Kirsten die dag niet met mij mee wandelen. Het was een zonovergoten middag en de mensen leken mij nog blijer dan hoe ik dat normaal ervaar. En zo, al wandelend naar de rivier, overviel me een gevoel die ik nu nog steeds niet anders kan omschrijven dan totaal geluk. Dat ik daar op dat moment mocht lopen, gezond van lijf en leden, reizend in het gezelschap van mijn dochter waar ik zielsveel van hou, met allemaal mensen om me heen die me blij maken en met niets anders in gedachten dan het heden. Daarna ben ik meer tempels op gaan zoeken. Niet op zoek naar een hogere macht, maar wel naar rust. In een tempel in Azië laten de mensen je met rust, vallen ze je niet lastig, komen ze niets aan je vragen. En vinden ze het dus heel normaal dat je daar gaat zitten en probeert te zoeken naar volledige contemplatie. En dan weer even down to earth: word je daar dan een beter mens van? Wel nee, het gaat vooral om gevoel, om het verkrijgen van rust, een moment stilstaan bij jezelf in een wereld die als een gek om je heen draait en die alles verandert voordat je er erg in hebt. Dat wil ik ook tegen de persoon zeggen die langzaam op me af komt lopen en me zacht maar doordringend toe roept “Meneer, is alles goed met u”? Ik open mijn ogen en zie een vrouw op een veilige afstand (we zijn nog steeds in corona tijd!) van me staan met een bezorgde blik in haar ogen. Maar in plaats van te vertellen over Laos en Takhek, de tempels en de monniken die op hun blote voeten met een bedelnap in de hand langs de deuren gaan om eten te vragen in ruil voor gebeden en als gids te dienen in de mystieke wereld van de goden, glimlach ik naar haar en zeg dat ik in gedachten verzonken was. Maar ik bedank haar ook dat ze in deze tijd wat extra aandacht schenkt aan een medemens. Ik zie dat ze verwonderd is, maar ik zie ook blijdschap en een glimlacht, waarna ze terugloopt naar het pad waar zich inmiddels zo’n tien mensen hebben verzameld. Ongetwijfeld vooral nieuwsgierig, maar wellicht toch ook een beetje bezorgd om zo’n gekke vent die midden in het weiland op een bankje in lotushouding onbeweeglijk met zijn ogen dicht zit. Tsja, ik ben terug in NL en als ik niet steeds maar commentaar wil krijgen kan ik mijn meditatie toch maar beter gewoon binnenshuis doen 😊.

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

2 Reacties

  1. Robert:
    5 april 2020
    Geweldig
  2. Pdro:
    5 april 2020
    heel goed Marcel gewoon doen, ik sluit mij aan qua meditatie dan hoor!