Hanoi

Hanoi is druk met een groot uitroepteken. Niet zozeer met auto’s dan wel met scooters. Niet zozeer overdag dan wel ’s-avonds en niet zozeer in de buitenwijken dan wel in het centrum. Wanneer wij vanaf de rustige dijk waar we fietsen opkijken naar de eerste contouren van de stad, is het wel even slikken. De skyline typeert zich door hoge moderne flatgebouwen, elektriciteitsmasten en smog! Dat zijn we al een tijdje niet meer gewend.

De eerste 500 fiets kilometers in Vietnam zitten erop en ik kan niet zeggen dat ze tegen zijn gevallen. Onze Santosjes houden zich zeer stabiel. Natuurlijk ben ik bang voor lekke banden, vooral omdat de wegen niet altijd ‘je van het’ zijn (en dan druk ik me voorzichtig uit!), maar gelukkig hebben we die nog niet gehad. Elke ochtend voordat we op de fiets stappen controleer ik de fietsen en de banden. En na een heftige tocht maak ik ze, direct als we op bestemming zijn, helemaal schoon. De vracht aan spullen die we bij ons hebben vormt ogenschijnlijk geen enkel probleem voor onze moderne riksja’s. De dynamo doet het uitstekend zodat ik de hele dag maps.me als routemap aan kan laten staan en de Rohloff naaf met V-snaar trapt als een zonnetje. Ik schakel de hele dag door van hoog naar laag en terug zonder één enkel probleem. We zijn zeer tevreden fietsers! Maar ik moet niet alleen onze fietsen complimenteren. Ik draag sandalen van Keen, gekocht bij Bever, die ik voor geen goud in wil wisselen voor “normale” schoenen. Ze voldoen in alle weersomstandigheden. Het enige waar ik bang voor ben dat ze straks versleten zijn. Daarom probeer ik een paar nieuwe te organiseren, zodat ik in maart met een gerust stel voeten onze tocht in Amerika en Canada kan voortzetten. Verder dragen Kirsten en ik voornamelijk shirts en broeken van Craft. Ik zweer al langer bij dit merk. Ze zijn wellicht niet het meest goedkoop, maar we hebben er zoveel plezier van. Ondanks onze heftige transpiratie voelt het nooit als nat en koud, de kleding is in no time opgedroogd en stinken doet het niet (maar gelukkig heb ik niet zo’n beste neus 😊). En tenslotte onze ‘hutkoffers’ van Ortlieb. Eenmaal goed afgesteld stouwen we ze soms helemaal vol, maar regen, zon, weer en wind, het lijkt onze tassen niet te deren. Steeds komt ons kloffie heelhuids en volkomen droog op de volgende bestemming aan. Tot nu toe zijn we gezegend met onze spullen!

In Vietnam fietsen we vooral over de (kleinere) Q-wegen. Nu zijn die voor onze begrippen nog steeds super druk. Je krijgt als fietser daarmee de indruk dat Vietnam een ontzettend druk land is, maar dat valt reuze mee. Zodra je ook maar even van de weg afdwaalt, daalt de rust op je neer. Overigens duurt dat helaas nooit erg lang, want wij worden toch steeds opgeschrikt door toeterende auto’s en vooral scooters die voorbij komen. Daarnaast zijn wij nog steeds de 2 aliens die van een andere planeet komen. We worden consequent aangegaapt, nagestaard, begluurd en, als het even kan, aangeraakt. Er wordt geroepen en gelachen als we langsfietsen en hoe vaak we inmiddels niet “helllooo” hebben geroepen?? Maar de mensen langs de kant van de weg zijn allemaal even spontaan en ogenschijnlijk vriendelijk. Weliswaar anders dan in China, waar ik het idee had dat het meer gemeend was, maar goed… Als het puntje bij paaltje komt worden we ook in Vietnam geholpen als het nodig is en dat is toch een belangrijke wetenschap.

Het subtropisch klimaat en de tijd van het jaar zorgen ervoor dat het heerlijk fietsweer is. Niet te warm of te koud en gelukkig nog amper regen ontmoet. Ongetwijfeld zal dat nog veranderen wanneer we koers mee naar het zuiden gaan verleggen, maar voor nu is het prima zo.

Het klimaat zorgt er ook voor dat de vegetatie prachtig is om dóór en lángs te fietsen. Ik weet nu hoe dragonfruit groeit (aan een soort horizontaal groeiende cactus die hoog op een paal worden gebonden). We zien zoveel bananenbomen dat het al weer een beetje gewoon wordt. Palmbomen waaieren met het zuchtje wind in de rug mee en lijken ons steeds tegemoet te wuiven. Verder zien we allerlei soorten fruit aan de bomen hangen, waarvan ik me soms wel eens afvraag wie zo’n boom mag claimen? Je moet de boom dan natuurlijk onderhouden, maar de vruchten zijn ook van jou. ‘Ergens de vruchten van plukken’ is hiermee ongetwijfeld een oud Vietnamees spreekwoord 😊.

Maps.me, onze routeplanner onderweg, stuurt ons met enige regelmaat van de weg af, naar een ‘route touristic’. Omdat we heel goede ervaringen hebben met maps.me, volgen we tegenwoordig braaf deze aanbevelingen op, maar het kan ook wel eens verkeerd uitpakken. Zo zijn we een keer naar een prachtige route verwezen, maar die bleek de laatste 10 kilometer over een onverhard, met rotsen bekleed pad te gaan. Dat is op een mountainbike helemaal prima, maar op een volgeladen wereldfiets toch even van een andere orde. Dat we dáár geen lekke band hebben gekregen!!

Naarmate we de hoofdstad naderen wordt de weg vlakker, tot groot genoegen van mijn, altijd licht klagende, dochter. Want zijn de heuvels altijd te stijl, de lucht altijd te ijl, de wegen altijd te druk, de mensen altijd te veel herrie, dan is het vlakke land altijd te saai. Gelukkig is dochterlief de klachten ook weer snel vergeten en is ze een heerlijke metgezel op deze reis.

En eerlijk is eerlijk, de laatste dag naar Hanoi is inderdaad de meest saaie. De rivier heeft ons verlaten en plaatsgemaakt voor allerlei soorten industrie. De dorpjes worden minder kleurrijk en wat oppervlakkiger en de dijk wordt drukker met verkeer. Hanoi is dan ineens een soort prettige, zij het wel erg drukke, afwisseling.

Naarmate we het centrum naderen wordt het aantal scooters evenredig groter. Ik heb nog nooit zo’n hoop scooters en brommers door elkaar heen zien krioelen. Het is één kakofonie van geluiden en drukte, maar we bewegen ons ook in dit verkeer opvallend eenvoudig. Ik zie zelfs kans om delen van dit gekkenhuis te filmen met mijn telefoon, maar als we dan ineens een onverwachte bocht naar links moeten maken is het ook in één keer afgelopen, want de telefoon valt bijna uit mijn hand. We hebben de boulevard aan  het grote West Lake bereikt. We zien hier ook de culinaire gemakken van de grote stad aan ons voorbij komen: de KFC, McDonalds, western food. Dat hebben we sinds Kunming niet meer gezien! We zien een gezellig terras en strijken daar neer voor een verlaat ontbijt. We hebben onze eerste mijlpaal bereikt en turen tevreden over het meer. Het komend weekend zien we de bekende gezichten van Huynh en Ron, dat is al weer een tijd geleden. We toasten met een Mango shake en kijken allebei uit naar de komende ontmoeting.