End of part 1

22 maart 2020 - Maassluis, Nederland

“Nu ik gedwongen weer terug ben in Nederland ga ik me uiteraard weer meer inzetten voor Stichting 3D. Ik vind het sowieso moeilijk om niets te gaan zitten doen totdat het virus is overgewaaid, dus kan ik me net zo goed nuttig maken. De werkzaamheden die ik tijdens mijn reis voor de stichting heb gedaan kan ik makkelijk nog verder uitbreiden zodat ik je nog meer kan ondersteunen en van dienst kan zijn”. Het is zondagmiddag en ik zit samen met mijn zus Sonja in haar achtertuin, te genieten van de voorjaarszon én van een goed glas wijn. Want als er iéts is wat ik niet gedaan heb tijdens onze reis is het wijn drinken. Ik geef het eerlijk toe, er is voldoende alcohol genuttigd, maar dat is vooral in de aanwezigheid van mijn broer geweest. Nu ik in ander goed familie gezelschap verkeer, geef ik de voorkeur aan wijn, vooral ook omdat het in NL lang niet zo’n lekker weer is als in Vietnam. Sonja kijkt me met een blik aan zoals alleen zíj dat kan. “Mars, ik wíl nog helemaal niet dat je weer aan werk gaat denken nu je pas weer net terug bent. Ik snap heel goed dat je nog helemaal in de ban bent van je reis en ik wil je dringend adviseren die flow nog een tijdje vast te houden. Je reis is nog niet ten einde”. Ik kijk haar met tranen in mijn ogen aan (ik weet niet wat het is, maar ik ben echt zo’n emotioneel mannetje aan het worden, bij het minste of geringste vloeien de tranen – waarbij ik uiteraard niet wil zeggen dat wát er uit haar mond kwam geschaard kan worden onder de categorie ‘minste of geringste’) en knik een dank. Liefde voor je familie is lastig onder woorden te brengen, vooral wanneer het zo’n lieverd als Sonja betreft! Het is al weer een paar dagen geleden dat we noodgedwongen de westkust van Amerika hebben moeten laten voor wat het is en terug naar NL zijn gevlogen. Ik kan rustig ook voor mijn dochter spreken wanneer ik zeg dat dit met veel emotie gepaard is gegaan. We waren er allebei nog helemaal niet aan toe om weer terug te gaan. Tíjdelijk terug hadden we wél ingepland. Al in november of december heeft Claire namelijk laten weten dat ze in april 2020 zou gaan trouwen. En omdat ze een speciaal plekje in ons hart heeft, hebben we toen al besloten om er op de belangrijkste dag van haar leven bij te zijn. Ik schrijf dat nu wel zo makkelijk, maar die beslissing was niet de eenvoudigste. Niet vanwege Claire uiteraard, maar vooral omdat ik de flow waar ik in zat niet wilde doorbreken. Ik realiseer me heel goed dat de gemiddelde lezer nu zomaar af zou kunnen haken, denkend “wat zit je nu toch zwaar Zen-onzin uit te kramen’. Dat laat ik dan maar zo. Maar blijkbaar was het gevoel voor Claire groter dan mijn zwevende flow, dus hebben zowel Kirsten als ik een vliegticket gekocht, waarvan we nu maar af moeten wachten of de reisorganisatie bereidt is de kosten hiervan terug te betalen. Nadat ik op vrijdag in de kelder van ons hotel in San Francisco ons beider fietsen had uitgepakt die in HCMC zo vakkundig waren ingepakt, heb ik op zondag wederom een paar uur in de kelder doorgebracht om ze weer ín te pakken. In de tussenliggende periode van 1 dag zijn we tot de conclusie gekomen dat het virus ons had ingehaald. De doorslaggevende factor voor het aanvaarden van de terugreis was de verzekering die beëindigd bleek te zijn. Maar we hadden ook geen 2 dagen meer moeten wachten, want hier in NL op het nieuws horen we dat in Californië niemand meer de straat op mag (we hadden dan vastgezeten in een of andere hotel kamer) én dat Amerikanen en masse aan het hamsteren zijn geslagen, geen voedsel maar wapens! Het is daar echt ‘één voor allen en ik voor mezelf’. Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken dat we in de rij hadden moeten gaan staan voor de winkel terwijl buurman vóór en buurvrouw áchter een pistool in de handen heeft. De eerste dagen in NL voelen onwezenlijk. We hebben niet toe kunnen leven naar het terugkeer moment, naar het weerzien met familie en vrienden. Eenmaal tot een besluit gekomen hebben we een ticket gekocht (wat overigens bepaald niet mee viel, want er was geen doorkomen aan. Alleen dankzij het doorzettingsvermogen van Kirsten en een zwak momentje bij de luchtvaartmaatschappij is het uiteindelijk gelukt). We hadden de laatste stoelen op een overvolle vlucht naar Engeland, in de wetenschap dat Europa net had besloten om alle buitengrenzen vanaf dinsdagmiddag 12.00 uur dicht te gooien. Wij zouden om 17.00 uur aankomen!! Het geluk was wederom met ons, want we blijken op een van de allerlaatste vluchten te zitten die nog toegelaten zijn. Maar het is wel bizar als je bedenkt dat we eerst vinden dat we geluk hebben dat we nét nog de States ín kunnen (een dag later besluit Trump dat niemand de States meer in mag), terwijl je een paar dagen later vindt dat we ontzettend geluk hebben dat we net op tijd de States weer úit zijn! We leven op dit moment in een wonderlijke wereld. Maar dat verhinderd Sonja en mij niet om te genieten van de zon in haar achtertuin, het begeleidende wijntje en een goed gesprek. Natuurlijk ga ik ondersteunen en helpen, want anders ga ik me alleen maar vervelen. Maar ik ga ook weer nieuwe plannen maken. Opnieuw naar Amerika? Mijn fietstocht naar de Nordkaap afmaken? Fietsen naar Griekenland via Italië? Of nog een keer naar Azië: Tibet, Nepal. Terug naar de monniken en kloosters, naar Boeddha en Shiva, Vishnu en Ganesha. Ik kijk er nu al weer naar uit. Het eerste deel zit er op, ik kijk reikhalzend uit naar het tweede, maar eerst Corona uit zitten. Allemaal ontzettend veel sterkte gewenst!

Foto’s

3 Reacties

  1. Veerle Wijers:
    23 maart 2020
    Zo super jammer dat jullie je reis hebben moeten onderbreken, maar stiekem ook wel fijn dat jullie (tijdelijk) "veilig" terug zijn in Nederland. En warm ontvangen dus door de familie! Ik hoop dat we elkaar in augustus in Boston kunnen ontmoeten met pap en mam!
  2. Ron Daniels:
    23 maart 2020
    Ja zoals Sonja al scheef naar me dat ze het jammer vond dat ik ook niet terug kom en bij haar in huis kom, als troost heb ik vandaag een Passion wine of Chile cabernest Sauvignon "reserva" gekocht zodat ik in een nog warmer weertje ook kon genieten van én wijntje. De Nederlandse ambassade is echt geweldig ze sturen regelmatig berichten en hebben ons opgenomen in het register van achterblijvers die info nodig hebben. Van de Deense ambassade hebben nog niets gehoord terwijl we daar toch wonen en werken. Maar goed we hebben geen plannen om terug te gaan omdat het hier gewoon op dit moment veel veiliger is. Elke dag is het nog steeds badmintonnen en bouwen en dat bevalt me uitstekend, het nieuws in Nederland volg ik nu een stuk minder je word er alleen maar triest van. Voorals nog staat onze terug reis in de planning voor begin Juli om het kamp te doen, dan hoop ik op de operatie en na de bruiloft van Claire weer snel terug naar Azië.
  3. Sidney:
    23 maart 2020
    Tjee Marcel jammer man dat dit op jouw en ons pad moest komen, zo zien we wel weer dat niet alles maar kan en van zelf sprekend is. En dan ook het zwembad gesloten 🙄. Hoop elkaar eerdaags weer eens te treffen "oude" overbuurman 😆😆
    Groet Sidney