Dag 12 naar Salzburg - van Straatsburg naar Straatsburg

“Weet u dat dit al een hele oude kathedraal is meneer”. De oude dame die een tafel naast me zit, zit blijkbaar om een praatje verlegen, dus ik knik enthousiast. Daardoor ongetwijfeld aangemoedigd gaat ze onverdroten verder. “Ze zijn er al in 1300 mee begonnen en ze zijn nog niet klaar. Ik heb de bisschop en de kapelaan nog gekend en allebei zijn ze op de bruiloft van mijn dochter geweest”. In het begin zat ik nog aandachtig te luisteren, maar deze mevrouw slaat de plank wel erg vaak mis. Of het moet mijn Frans zijn die me danig in de steek laat, maar dat geloof ik niet, want als ik het niet zeker weet dan herhaal ik mijn vraag gewoon in het Duits. In feite is de kathedraal van Straatsburg een prachtig staaltje bouwwerk uit de gotiek. De bouw is begonnen in 1176 en het heeft maar liefst 263 geduurd voordat ze het ‘af’ mochten noemen. En dan nog niet eens helemaal, want de kathedraal heeft maar één toren, terwijl in de bouw van twéé was voorzien. Gelukkig heeft de oude mevrouw naast me een andere luisterpartner gevonden, want dat geeft mij de tijd om dit schitterende bouwwerk eens goed te bewonderen. Ik heb vandaag een vrije dag (lees: ik fiets niet, behalve van de camping naar het centrum van de stad en weer terug) en daar zal ik van genieten ook. Nu is dat niet zo heel erg moeilijk, want het is heerlijk weer, het is zondag (dus iedereen is behoorlijk relaxed) en het is vanwege C19 niet druk in de stad. En ik sla een stevig portie cultuur in. Want naast een bezoek aan het hoogste puntje van de stad (de toren van de kathedraal, die maar liefst 142 hoog is) en het heilige binnenste van het immense gebouw, bezoek ik ook nog het Palais Rohan met zijn Musée des Beaux-Arts en het L’oeuvre Notre Dame. Alles draait daarbij om kunst & kitsch uit de Middeleeuwen. Weliswaar niet mijn meest favoriete tijd als het om kunst gaat, maar toch absoluut een bezoek waard. De museum mevrouw van de Schone Kunsten probeert mij bij de ingang nog tegen te houden omdat ik het verkeerde masker draag, maar het is niet verstandig om op dat gebied met mij een discussie aan te gaan. Ze verliest het daarom ook (ben ik overigens helemaal niet trots op, maar is meer een constatering) en laat mij zonder verder commentaar passeren. Terwijl de toeristen op het plein zich vergapen aan het heilige bouwwerk en zijn omliggende huizen (die ook één en al Middeleeuwen uitademen), verdoe ik mijn tijd dus tussen de schilderijen en de beelden, waarvan er enkele normaal gesproken op het kerkgebouw horen in plaats van ernaast.

Wanneer ik eind van de middag voldaan terugfiets naar de camping blijkt de Europa fietser die er gisteren ook al was, lekker op zijn plekje aan tafel te zitten. Samen doen we ons tegoed aan mijn fles Madeira die ik heb leren drinken bij Zuslief en al doende ontstaat er een heerlijk gesprek over van alles en nog wat. Hij blijkt zo ongeveer heel Europa al doorgefietst te hebben en we blijken ook allebei een voorliefde voor Aziatische talen te hebben. Daarom schakelen we tijdens het gesprek regelmatig over naar het Bahasa. Omdat hij al zeker vier keer in Indonesië is geweest is hij ten langen leste maar begonnen om de taal te leren. Verbaast is hij dan ook dat ook ik de taal een ietsje pietsje machtig ben. En zoals ook verleden week zondag merk ik nu weer dat het kennen van een taal verbind, om wie het ook gaat.

Wanneer de bodem van de fles in zicht is, raad ook hij mij aan om niet via Bazel naar München te fietsen, maar direct vanaf hier richting het Zwarte Woud te fietsen. Of dat met de fles te maken heeft weet ik niet, maar verstandig vind ik het wel. Overigens ben ik wel een heel klein fiets manneke vergeleken met mijn tijdelijke gesprekspartner, want hij fiets gemiddeld zo’n 150 km per dag. Zonder ook maar enige gene vertel ik dat ik niet verder kom dan zo’n 70 km, dat is nog niet de helft. ‘Maar’, zeg ik er dan met een glimlach bij, ‘jij bent dan ook nog niet de helft van mijn leeftijd’. En daar toasten we dan uiteindelijk weer op, want drank en fietsen maakt vrienden 😊.

Het leuke van fietsen in mijn situatie is overigens ook dat je alleen maar jonge mensen tegen komt. De oudere, meer volwassen mensen, zitten bij hun camper of caravan en hebben net hun elektrische fiets aan de oplader gezet. Ik zit in mijn tentje tussen wat andere kleine tentjes, bij jongelui die een prutje op hun brandertje aan het koken zijn en proosten op hun km, de kameraadschap en het goede leven. Ik ben op dat moment zeker geen kameraad, want daarvoor is het leeftijdsverschil toch te groot, maar ik proost wél mee op het aantal km (ook al blijf ik wat achter bij hun gemiddelde aantal) en het goede leven. Je bent zo jong als je je voelt en soms zoals je je gedraagt. Skol, on the days to come.