Bye Bye Asia

We zijn weer in Ho Chi Minh City (HCMC) omdat we al een paar maanden geleden een ticket hebben geboekt vanaf hier, via Tokyo, naar San Francisco. Wanneer we de stad binnen komen rijden herkennen we direct de punten waar we in het verleden zijn geweest of iets mee hebben gemaakt. Kirsten herkent direct de straat waar we gewandeld hebben en waar we een paar foto’s hebben gemaakt van dat leuke park en ik zie ineens weer het koffie kneippie waar we een ice coffee hadden besteld maar niet echt waar voor ons geld hebben gekregen, smaakte namelijk nergens naar. Het is voor ons dan ook niet moeilijk om de chauffeur de juiste aanwijzingen te geven zodat hij precies voor de deur van de Saigon Bike Shop weet te stoppen. De eigenaar kijkt nog een beetje slaperig uit zijn ogen, maar als hij ons herkent verschijnt er een grote glimlach op zijn gezicht. In goed te verstaan Engels geeft hij aan ons al te verwachten en begint direct oude fietsen, rubber banden en allerlei soorten gereedschap opzij te schuiven zodat onze fietsen en tassen in zijn winkel passen. Toen we de eerste keer in HCMC waren, op weg naar Maleisië, zijn we bij hem langs geweest en hebben we de afspraak gemaakt dat hij onze fietsen in gaat pakken. Dat gaat vandaag dus gebeuren. We blijven kijken hoe de fiets meneer mijn Santos vakkundig uit elkaar haalt, ondertussen bewonderend mompelend over de kwaliteit ervan. Ik maak er meerdere video opnames van, zodra ik het nog rustig terug kan kijken in de hoop dat het me gaat lukken om alle stukken ook weer netjes in elkaar te zetten wanneer we eenmaal in Frisco zijn aangeland. Zal nog een hele klus worden! We spreken af dat de ingepakte fietsen bij hem mogen blijven staan tot morgen, zodat we ze vandaar direct mee kunnen nemen naar het vliegveld. Het was vroeg, rond 05.00 uur, toen we vanochtend met fiets en al in de taxi stapte die ons weer uit de Mekong delta weg zou voeren. Ik krijg een deja-vu gevoel, want dit hebben we al eens gedaan. Naast dat herinneringsmoment is het gevoel vooral een trieste. Afscheid nemen blijft klote, vooral als je het zo goed naar je zin hebt gehad en als de mensen waar je afscheid van neemt je zo dierbaar zijn. Ik verwonder me erom dat het alweer 5 dagen geleden is dat Huynh ons van het vliegveld van Can To kwam ophalen, na onze vlucht vanuit Danang. We zijn dan blij dat we weer terug zijn in het Vietnam dat me inmiddels zeer dierbaar is, namelijk toerist-loos en familie-rijk. In de 5 dagen die volgen komen we dan ook geen buitenlander tegen, heerlijk. Het gevoel komt waarschijnlijk ook voort uit de overkill aan toeristen die we in Hoi An hebben gezien. We vieren op een bescheiden wijze mijn 61ste verjaardag, inclusief taart en een onverwacht (veel te mooi!) cadeau 😊. Uiteraard checken we de Danmark-Vietnam Badminton Academy en merk ik tot mijn niet geringe verbazing dat het slaan tegen een shutteltje me nog steeds niet onaardig afgaat. Maar wat we vooral doen is lekker slap ouwehoeren, ouwe koeien uit de sloot halen, herinneringen vertellen, monty python nadoen en veel, heel veel lachen. Het huis wat gebouwd wordt verblijden we dagelijks met één of meerdere bezoeken en vooral de zaterdagmiddag afsluiting van de week, samen met al de mensen die er aan het werk zijn, is er een om niet snel te vergeten. De voortgang van de bouw is trouwens enorm! Er is een muur om het hele complex heen gebouwd, het bijgebouw is zo goed als af, de brug is klaar, het pad er naar toe is aangelegd en begeleid onze voetstappen zonder dat deze in de troep blijven steken én de vloeren ín het huis zijn bijna klaar. Op deze manier krijgen we een heel goed idee hoe het er straks uit gaan zien wanneer het eenmaal klaar is. Kirsten wordt op interim basis aangesteld als opper kleur uitkiezer en gaat daar fanatiek mee aan de slag. Het enige wat ik kan doen is assisteren bij het aanleggen van de tuinbewatering en het uitbaggeren van een héél klein stukje sloot zodat de vissen de kans hebben om van de éne naar de ándere kant van het complex te zwemmen. Verder heeft mijn broer en zijn vrouw de situatie geheel onder controle, zodat mijn niet geringe technische kennis (😊) hier niet nodig blijkt. Kirsten is weer helemaal in haar Vietnam flow en heeft er duidelijk meer moeite mee dan ik om dit land achter zich te laten. Er zijn ook zoveel hoogtepunten geweest! Nadat we China achter ons hadden gelaten had ik niet verwacht dat het qua land nog veel beter en/of mooier zou kunnen worden. Wat we dáár al niet mee hebben gemaakt en gezien! Eenmaal weer met z’n drieën herenigd in Maleisië raak ik samen met de kids niet uitgepraat over onze herinneringen aldaar, soms tot zichtbaar ongenoegen van Anneke die logischerwijs ook graag over andere dingen wilde praten. Het begon allemaal in Chengdu waar ik voor het eerst door het park loop en geconfronteerd wordt met hele groepen dansende mannen en vrouwen. Er zullen nog veel van dat soort momenten volgen. Daarna ons barre fiets avontuur in Shangri-La, de prachtige old town van Lijiang en de vallei van Shaxi waar ik zomaar had willen blijven om daar oud te worden. In Dali wandelen we met z’n drieën in de uitlopers van de Himalaya en praat Don zichzelf een complex aan over het drukke verkeer waarin hij amper durft te fietsen. In Kunming vinden we gastvrij onderdak bij Vera en het blijkt onze uitvalbasis naar Zhangjiajie, met zijn schitterende Avatar mountains. In de trein op weg naar Beijing’s beroemde Ti An Men plein en de Forbidden City blijkt hoe groot China is, want na 26 uur treinen komen we pas aan en hebben we echt nog niet de helft van het land bereist. De Muur wordt toch wel onze mooiste herinnering, de zonsopkomst en -ondergang, de stenen structuur op zien doemen vanuit de ochtend nevel en het eenzaam bewandelen er van is een belevenis die wat ons betreft zijn weerga niet kent. Het terra cotta leger in Ci’an is daarna vooral verbluffend in zijn enormiteit vanwege alle cijfers. Het afscheid van Don was zwaar en hakte er stevig in. Goed dat toen het fietsen pas echt ging beginnen, voldoende afleiding. Hanoi en het weerzien met Huynh en Ron, Halong bay, Nimh Binh (oftewel het Halong Bay op land), allemaal hoogtepunten op zich. En toen kregen we Lao, ik kan daar wel over blíjven schrijven en dromen. Wat een heerlijk land, de lachende kinderen, het heerlijke weer, de onverwacht leuke steden, de prachtige natuur! We vieren er onze Kerst, in het zwembad in een duur resort met de mutsen op! Cambodja zal ons vooral bijblijven vanwege het Oud & Nieuw waarbij we érg dronken zijn geworden, Pnomh Penh en de confrontatie met het duistere verleden van het land én Kampot waar we midden in de jungle een pracht van een basic onderkomen vinden. Ik blijf het wel jammer vinden dat we niet lang daarna de fietsen langere tijd niet meer hebben aangeraakt, maar troost me met de gedachte dat we in die tussenliggende tijd en nú zóveel andere dingen hebben gedaan en gezien. Niet in de laatste plaats onze vakantie-in-een-reis naar Maleisië, waarbij ik Don weer in mijn armen heb kunnen sluiten. En nu hebben we voor de derde keer ingecheckt in het Lief Hotel in Ho Chi Minh City. Vanavond gaan we nog lekker een keer de stad in om te genieten van de warmte, de drukte en alle verlichting voordat we morgen onze verpakte Santosjes meenemen om ons te vergezellen naar the States. Azie zit er dan formeel op. Man, wat een prachtig avontuur is het geweest. Kan Amerika hier nog aan tippen? We gaan het zien. Ik heb er in ieder geval wel héél erg veel zin in!