Birds Paradise

30 januari 2020 - Lấp Vò District, Vietnam

Voor de verandering hebben we de boel wat door elkaar gehusseld. Kirsten zit bij Ron achterop en Huynh heeft plaatsgenomen op haar eigen scooter, maar dan wel op de achterbank. Ik mag het rijgedeelte voor mijn rekening nemen. De officiële reden is dat we dan het gewicht een beetje beter verdelen over de scooters, maar het zal ongetwijfeld meer te maken hebben dat Kirsten en Ron dan een beetje verhalen over vroeger kunnen vertellen. Ik verdenk ze er zelfs van om stiekem wat karaoke te kunnen oefenen zonder dat iemand het verder hoort, want er wordt toch wat afgezongen hier in de Mekong Delta. Dat na-zingen is overigens iets typisch Aziatisch, want de karaoke muziek achtervolgt ons al gedurende onze hele trip door Azië. We zijn op weg naar Birds Paradise en in al mijn onschuld denk ik dan dat het park iets met vogels te maken heeft. Niets is echter minder waar, zo zal ik tot mijn verrassing ontdekken. Naarmate ik meer op een scooter zit krijg ik er wat meer handigheid in, maar het zal nooit echt mijn dingetje worden. Ik blijf toch het gevoel houden dat je wel erg aan de goden bent overgeleverd als je in Azië op een scooter stapt. En dan heeft vooral te maken met de mede weggebruikers (tsja, ik kan mezelf natuurlijk niet echt de schuld geven voor mijn onhandige rijgedrag). Ten eerste omdat er zo vreselijk véél scooters rondrijden en ten tweede omdat de meeste maar wat doen. Ze houden rechts, dat is waar, maar voor het minste of geringste wordt er stevig uitgeweken zonder om zich heen te kijken of zich af te vragen of de betreffende beweging ook wel de meest verantwoorde is. Men duikt de weg op, van links of van rechts en neemt vervolgens dus deel aan het verkeer. En dan is het aan jou om goed op te letten of het allemaal wel kan. De witte krijttekeningen op de weg geven ook aan dat het met enige regelmaat fout gaat. Het is een aardige gewoonte in Vietnam om op de weg na te tekenen waar een verkeersslachtoffer is gevallen en hoe hij/zij op de grond terecht is gekomen. Ik weet dat dit in Nederland ook gebeurd, alleen worden die tekeningen na de reconstructie weer van de weg geboend. Zo niet in Vietnam. Daar blijven de krijttekeningen op de weg staan. En dat heeft wel weer iets preventiefs, want zie je ergens veel gekrijt op de weg, dan weet je dat je het daar ietsje langzamer aan moet doen, het kan er gevaarlijk zijn! Verder verwonder ik mezelf er regelmatig over wat er toch allemaal niet vervoerd wordt op de scooter. Dat is weliswaar een bekend beeld wat we allemaal kennen van Azië, maar als je het dan van dichtbij ziet blijft het toch bijzonder. Een gezin van 5 personen, een stevige hoeveelheid grote kartonnen dozen met levende kippen, een grote kast, 7 grote zakken cement en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Maar eerlijk is eerlijk, je gaat er op den duur ook zelf aan meedoen. Zo zijn we vandaag vissen gaan halen voor in de sloot bij het nieuwe huis. Via een aantal loopplanken stappen we op een vissersboot en na wat onderhandelingen over de prijs lopen we een kwartiertje later met een mand vol vis (ruim 12 kilo) weer weg. Al happend in de lucht geven de vissen blijk van hun onvrede over de situatie, niet wetend dat we net hun leven hebben gered (of verlengd, net hoe je naar de situatie wil kijken). De mand met vis gaat mee op de scooter en zo rijden we als door de duvel achterna gezeten naar hun nieuwe onderkomen. Je staat er dan verbaasd van te kijken hoelang vissen zonder water kunnen. Maar het moet vooral voor de omstanders een raar gezicht zijn geweest: grote westerse man met een grote mand vol levende, in de lucht happende vissen op schoot en in de wind, achterop bij een kleine Vietnamese vrouw die haar best doet om zo snel mogelijk te rijden door het drukke verkeer heen. Hilarisch.

Na 1 uur en 15 minuten scooteren komen we aan bij Birds Paradise. Dit blijkt een cover up naam te zijn voor een cover up plek, want we zijn aangekomen bij een stukje ongerept oerwoud waar nog niet zo gek lang geleden de Vietcong hun thuisbasis had. Voor degenen die graag wat bijgeschoold willen worden in een deel van de Vietnamese geschiedenis: Noord Vietnam was communistisch en werd geleid door Ho Chi Minh. Zuid Vietnam was op het westen georiënteerd, had een corrupte regering en werd gesteund door de Verenigde Staten. Ho Chi Minh heeft gezworen niet te zullen rusten voordat het land weer één is, en dan uiteraard communistisch één. Om te infiltreren in het zuiden werden steeds meer noordelijke communisten ingezet die vaak een goed georganiseerd verzet boden tegen het zittende, door het westen gesteunde regime. En een deel van die organisatie was dus gestationeerd in wat nu Birds Paradise wordt genoemd. Met een bootje varen we door de jungle waarbij Huynh het vertaalwerk voor haar rekening neemt. We zien goed verscholen bamboehutten staan, waar werd geleefd en vergaderd, we zien ondergrondse gangen die zo goed zijn verborgen dat ze absoluut niet opvallen, ook al loop je er nog zo dicht voorbij. We krijgen uitleg bij een mijnenveld en we horen verhalen over de valstrikken die zijn uitgezet om de vijand te verrassen. Ik heb al vaker verhalen van de Amerikaanse GI’s gelezen en de angst die ze hadden om de jungle in te gaan om tegen de onzichtbare vijand te vechten, maar wanneer je dan zelf daadwerkelijk in zo’n stukje oerwoud rondloopt, krijg je pas echt het idee hoe dat gevoeld moet hebben. Achter elke boom kan een Vietnamese strijder zich verscholen houden. Bij iedere stap die je neemt mag je gerust denken: ‘dit is mijn laatste’ en iedere keer wanneer je als soldaat met een helikopter op een open veldje landt mag je een schietgebedje doen omdat je het er levend vanaf hebt gebracht, want de mijnen liggen overal. De vredige uitstraling die het stukje oerwoud nu heeft staat in schril contrast met hoe het globaal zo’n 45 jaar geleden moet zijn geweest. De afloop van de oorlog mag bekend worden verondersteld: op 30 april 1975 verovert het Noord Vietnamese leger Saigon en is Vietnam eindelijk weer herenigd. Ho Chi Minh had dit van zijn bucketlist kunnen strepen, ware het niet dat hij dit voor hem zo heugelijke feit, niet zelf meer heeft meegemaakt. Op 2 september 1969 komt hij door hartproblemen om het leven. Vietnam eert zijn voormalige leider door in 1976 de naam van Saigon te veranderen in Ho Chi Minh City. Maar de naam Saigon zal niet snel uit het collectieve geheugen worden gewist, want in het zuiden kom je de naam overal tegen. Bijna elk product heeft wel iets met Saigon in de naam, de bekendste ongetwijfeld het biermerk: Bia Saigon. En zo blijft het zuiden ongemerkt toch nog een beetje tegensputteren. De oorlog weliswaar verloren, maar de handel bloeit als nooit tevoren. Daar moet op gedronken worden!

Foto’s

3 Reacties

  1. Ron Daniels:
    30 januari 2020
    Ja vandaag alweer de laatste dag samen, 10 dagen zijn voorbij gevlogen, super leuke tijd gehad en we gaan het in Maart nog een klein beetje over doen als we elkaar voor de derde en laatste keer zullen ontmoeten voor de grote oversteek naar Canada en de USA.
  2. Ton Wijers:
    30 januari 2020
    Leuk om foto's van jullie te zien en Bird's Paradise lijkt mij echt een bijzonder belevenis.
    Nu gaan jullie naar Thailand?
  3. Marcel Daniels:
    31 januari 2020
    Nee Ton, we gaan naar Malaysia en Indonesie en daarna weer terug naar Vietnam voor het (voorlopig) laatste bezoek